Voor mij niet altijd een streven geweest. Sterker nog er is zelfs een periode geweest dat ik onzichtbaar wilde zijn. Letterlijk en figuurlijk. Zichtbaar zijn voelde zo onveilig. Zichtbaar zijn betekende vanuit mijn angstperceptie het mikpunt zijn van (voor)oordelen en kritiek. Men zou zien hoe imperfect ik daadwerkelijk was, een vreselijke mislukking en ze zouden zo snel mogelijk van mij af willen. Bevangen door deze angst verstopte ik mij steeds meer, sloot mijzelf op in huis en vervaagde mijn zijn steeds meer uit, anorexia.
Wat ik toen niet zag is dat ik met deze onbewuste overlevingsstrategie juist creëerde waar ik bang voor was. Onbedoeld viel ik op door mijn bleek en sterk vermagerde lijf. (Voor)oordelen en kritiek die van daaruit op mij afkwamen diende als bevestiging van mijn eigen oordeel.
Ik sta voor ons huis te kijken naar de gevel, kleine druppeltjes motregen op mijn gezicht en ik voel een golf van warmte en trots mijn buik vullen.
Hangt het zo goed? Jazeker! Zichtbaar!
Ik besta, ik mag er zijn.
Jij bestaat. You-exist.
